"Do krytyków" Juliana Tuwima

Okres skamandrycki to pierwszy etap w twórczości Juliana Tuwima. Oprócz „Sokratesa tańczącego” najbardziej znanym utworem skamandryckim jest „Do krytyków”, wiersz ma charakter apostroficzny, dominuje funkcja impresywna, czyli wyrażenie swoich oczekiwań wobec kogoś. Tytuł wskazuje także na charakter autotematyczny, będzie wyrażał czym dla autora jest poezja, twórca oraz samo tworzenie. Wiersz jest swojego rodzaju manifestem na słowa krytyki. Innymi manifestami są także: „Romantyczność” Adama Mickiewicza uznana za manifest twórczości romantycznej, „Manifest szalony” Kazimierza Wierzyńskiego odrzucającego dotychczasowe zasady tworzenia poezji, „Oda do młodości” Adama Mickiewicza gdzie autor przedstawia siłę ludzi młodych oraz nakazuje wycofania się starszych pokoleń alby młodzi mogli działać oraz „Confiteor” Stanisława Przybyszewskiego, gdzie autor uznaje, że poeta powinien być kapłanem a sztuka jest celem sama w sobie.

Tuwim w wierszu „Do krytyków” chce przekazać ze cieszyć trzeba się z najbardziej prozaicznych rzeczy tutaj jest to jazda tramwajem przez miasto. Manifest objawia się w tym, że autor odrzuca podejmowanie poważnych tematów w swoim sztuce i w swoim dziele chce nawoływać ludzi do tego aby cieszyli się każdą chwilą swojego życia i znaleźli radość w najprostszych czynnościach. Beztroskie życie i spontaniczność sprawia mu największą radość. Cieszy go to, że może przemieszczać się przez swoje miasto tramwajem. Kiedy zaczął zdawać sobie sprawę z tego, że radość sprawiają mu najbardziej zwyczajne sprawy nachodzi go refleksja nad życiem. Konsekwencją tego jest zwrócenie się do krytyków, których ironicznie nazywa szanownymi panami, jest to aluzja do tego, że oczekują oni podejmowania poważniejszej tematyki przez wielkich artystów a nie tak błahe tematy jak na przykład jazda tramwajem. Mimo pojęcia takiej tematyki Tuwim ma świadomość tego, że jest artystą, wiersz ma bardzo skomplikowaną budowę, jest to także dedykowane wymagającym „szanownym panom”, pojawia się zwrot do adresata co nadaje wierszowi podniosłości przy pisaniu o codzienności. Radość podmiotu lirycznego wyrażona jest wykrzyknieniem: „Maju! Maju!”, czuje on połączenie z miastem w którym mieszka. Zastosowana zostaje także przerzutnia aby upodobnić tekst do prozy, opisując prozę życia.

Poeta chciał tym wierszem przekazać innym, że w czasie wolności powinni cieszyć się wszystkim co ich otacza, a artyści mogą podejmować tematy bliskie ich duszy a nie takie jakich oczekuje publika. A poezja może być odnaleziona na każdym kroku tylko trzeba umieć ją dostrzec.